Trekking w Chiang Rai

Jedną z głównych atrakcji północnej Tajlandii są trekkingi po okolicznych wzgórzach. Zlokalizowane tu agencje turystyczne oferują zarówno wycieczki jedno jak i wielodniowe. Już w Polsce poczytaliśmy trochę blogów dotyczących takich wypadów  i wiedzieliśmy, że nie jest to nic w stylu „survival trekking” czego byśmy oczekiwali, więc ostatecznie po odwiedzeniu kilku biur, wykupiliśmy jednodniowy trekking bez dodatkowych „atrakcji”, takich jak jazda na słoniach, odwiedzanie wioski „kobiet żyraf” itp. Wybraliśmy opcję z kilkugodzinnym marszem przez las i odpoczynkiem przy wodospadzie. Ze względu na to, że w Chiang Rai nie ma aktualnie zbyt wielu turystów, w cenie trekingu grupowego mieliśmy przewodnika tylko dla nas.

Nasz przewodnik okazał się mieszkańcem jednej z okolicznych wiosek i dzięki temu był dla nas skarbnicą wiedzy dotyczącą życia tutejszych ludzi. Sam trekking przypomina bardziej wycieczkę po górzystym lesie, niż poznawanie dzikiej dżungli, jednak i tak jest to bardzo fajnie spędzony czas. Podczas naszego trekkingu przeszliśmy przez jedną wioskę plemienia Akha. Tu warto wspomnieć, że w północnej Tajlandii żyje wiele plemion pochodzących z okolicznych krajów: Karen (którego podgrupą jest Padong, plemię „kobiet żyraf”) z Birmy, Lahu, Lisu i Akha z południowo-zachodniej prowincji Chin oraz Hmong i Mien z centralnych Chin. Wioska przez którą przeszliśmy nie była wioską „turystyczną”, nikt nam nie wciskał pamiątek, nie było żadnych straganów, a my nie próbowaliśmy nikomu wchodzić do domu. Była to wioska, w której ludzie żyją na co dzień. Cywilizacja przeplata się tu z przeszłością. Na drewnianych domach postawionych na palach i krytych strzechą zamontowane są gdzieniegdzie anteny satelitarne, zaś prąd pozyskiwany jest z malutkiej elektrowni wodnej usytuowanej na pobliskim strumieniu. Bardzo ciekawie rozwiązany jest sposób nawadniania pól przy wykorzystaniu specjalnie wyciętego bambusa. To co zwróciło naszą uwagę, to nowy kościół chrześcijański zbudowany w wiosce. Nasz przewodnik wyjaśnił nam, że kilkadziesiąt lat temu w okolicach Chiang Rai i Chiang Mai przebywało bardzo wielu misjonarzy, w większości protestanckich. Okoliczna ludność wyznająca animizm, nie była jednak chętna do poznawania religii przybyszów. W wiosce, którą odwiedziliśmy podobno jeszcze 5 lat temu przed wejściem widniał napis informujący o zakazie szerzenia innych religii. W ostatnich pięciu latach ludność wioski zaczęła jednak sama z siebie nawracać się na chrześcijaństwo i dziś 30 z 36 rodzin jest chrześcijanami.

Po opuszczeniu wsi, udaliśmy się na dalszy marsz po bardziej zalesionym i trudniejszym terenie. Nasz przewodnik co jakiś czas znajdował „prezent dla żony”, a to wielki płaski kamień, który jest używany do prania odzieży, a to różne rodzaje roślin, które podobno mają właściwości lecznicze. Niestety, w okolicach praktycznie nie da się spotkać zwierząt, gdyż większość z nich została wybita podczas polowań tubylców. Podczas naszej wycieczki widzieliśmy jedynie węże i pająki.

Gdy zaczęliśmy odczuwać oznaki zmęczenia dotarliśmy do wodospadu, gdzie mogliśmy odświeżyć się w zimnej wodzie oraz zjeść obiad. Przyjemność była o tyle większa, że byliśmy tylko we dwoje, gdyż podczas całej wycieczki nie spotkaliśmy ani jednego turysty, zaś w czasie wypoczynku nad wodospadem nasz przewodnik uciął sobie drzemkę w hamaku w najbliższej okolicy. Po przebyciu 16 km trasy zadowoleni i uśmiechnięci wróciliśmy do Chiang Rai.

Porady praktycznie dla podróżników

Na wielu blogach dotyczących trekkingu (głownie w okolicach Chiang Mai, a nie Chiang Rai) spotkaliśmy się z informacjami, że jest to bardzo prosty spacerek, gdzie można iść nawet w japonkach. Oczywiście, wycieczka na której byliśmy nie była bardzo wymagająca, ale nie wyobrażamy sobie przejścia tego szlaku w japonkach lub sandałach, stanowczo doradzamy zabranie lekkich butów trekkingowych lub adidasów oraz długich spodni.